 Και αφού περί οινικών αναγνωσμάτων ο λόγος, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να αναζητήσετε στα σημεία διανομής ξένου τύπου το τεύχος Αυγούστου του Wine & Spirits.Το γνωστό Αμερικάνικο περιοδικό δείχνει ανοιχτά για άλλη μια φορά τα φιλικά του αισθήματα προς το Ελληνικό κρασί: αφ' ενός δημοσιεύει ένα μεγάλο άρθρο για το Αμύνταιο, στο οποίο παρουσιάζει (και εκθειάζει) τα μεγάλα οινοποιεία της περιοχής - Κτήμα Άλφα, Κτήμα Κυρ-Γιάννη, Συνεταιρισμός Αμυνταίου, καθώς και το Κτήμα Βογιατζή, που βρίσκεται λίγο πιο κάτω, στο Βελβεντό. Αφ' ετέρου, οι συνεργάτες του περιοδικού δοκίμασαν και βαθμολόγησαν 191 Ελληνικά κρασιά γι αυτό το τεύχος. 32 από αυτά κρίθηκαν εξαιρετικά (Exceptional) και απέσπασαν βαθμολογία από 90 και πάνω, ενώ 31 διακρίθηκαν για την καλή σχέση ποιότητας-τιμής τους (Best Buy). Αν αγοράσετε το τελευταίο αυτό τεύχος του Wine & Spirits, θα γνωρίσετε ακόμα μέσα από τις σελίδες του την απίστευτα ενδιαφέρουσα γαστρονομία της Χώρας των Βάσκων, αλλά και τους νέους "Τεκιλιέ", οι οποίοι - μετά τους Σομελιέ και τους Φρομελιέ - αναλαμβάνουν να συνδυάσουν πιάτα της μοντέρνας διεθνούς κουζίνας με κοκτέιλς που περιέχουν τεκίλα, και όχι μόνο.Μπορείτε να πάρετε μία συνοπτική ιδέα της βασικής θεματολογίας του τεύχους κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link. Για άλλη μια φορά λοιπόν, Καλή Ανάγνωση!...
 H Laetitia Bléger, κριτής στο διαγωνισμό Féminalise Η καλλονή που βλέπετε στη φωτογραφία (και σε αυτές που ακολουθούν, βέβαια) είναι η Laetitia Bléger, η οποία το 2004 είχε ανακηρυχτεί Μις Γαλλία. Στη συνέχεια όμως, μία απερισκεψία, και συγκεκριμένα μία γυμνή φωτογράφηση για το PLAYBOY,της στέρησε τον τίτλο, διαλύοντάς της έτσι, ουσιαστικά, κάθε πιθανή προοπτική για καριέρα στο μόντελινγκ.
Η Laetitia βέβαια δεν τα εβαψε μαύρα και κινήθηκε γρήγορα, με αποτέλεσμα ό,τι έχασε η πασαρέλα να το κερδίσει το κρασί. Κι αυτό γιατί οι γονείς της είναι ιδιοκτήτες του οινοποιείου Domaine du Windmuehl στο Saint-Hippolyte της Αλσατίας, όπου η Laetitia εργάζεται πλέον ως διευθύντρια μάρκετινγκ, και μάλιστα έχει συμβάλει σημαντικά στην εμπορική και επικοινωνιακή ανάπτυξη του οινοποιείου. Όχι, μη φανταστείτε ότι όλα οφείλονται στην ομορφιά της και στον (τελικά προσωρινό) τίτλο της. Απλά η Laetitia αποφάσισε να "χτίσει" πάνω στη δημοσιότητά της και έχει λανσάρει καινούρια εικόνα για τα κρασιά του οικογενειακού οινοποιείου, συμπεριλαμβανομένου και του εικονιζόμενου "Precieux by Laetitia", ενός λευκού blend με βάση το Gewurztraminer που γίνεται ανάρπαστο σε κάθε ράφι που εμφανίζεται!
Παρεμπιπτόντως, η Laetitia έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κλάδου, καθώς από πέρυσι είναι Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού Féminalise, κατά τον οποίον 250 αυστηρά επιλεγμένες γευσιγνώστριες αξιολογούν σχεδόν 1800 ετικέτες από 700 παραγωγούς από όλη τη Γαλλία και βραβεύουν τις καλύτερες!
Το οινοποιείο του Claude Bléger, πατέρα της Laetitia, παράγει μία αρκετά μεγάλη γκάμα κρασιών από τις τυπικές ποικιλίες της Αλσατίας, όπως το Riesling, το Gewurztraminer, το Pinot Noir, το Pinot Gris, κ.α. Επιπλέον διαθέτει εστιατόριο, wine bar και ξενώνα. Όλη δε αυτή η ιστορία ξεκίνησε επειδή έκανα έρευνα για οινοποιεία προς επίσκεψη και ξενώνες προς διαμονή στο πλαίσιο επικείμενου ταξιδιού στην Αλσατία. Όπως καταλαβαίνετε, η έρευνά μου μόλις ολοκληρώθηκε!...
Αν κι εσείς αισθάνεστε ξαφνικά μία ανεξήγητη επιθυμία να επισκεφτείτε την Αλσατία και το Domaine du Windmuehl, μπορείτε να ξεκινήσετε την έρευνά σας κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Γοητευμένη δηλώνει η διάσημη Jancis Robinson MW, παγκόσμια αυθεντία στο οινικό στερέωμα, από τα κρασιά της Τουρκίας. Σε εκτενείς παρουσιάσεις που έκανε πρόσφατα τόσο στην εβδομαδιαία στήλη της στους Financial Times, όσο και στην δημοφιλή συνδρομητική ιστοσελίδα της, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την εκκολαπτόμενη οινική κουλτούρα στην σύγχρονη Τουρκία, καθώς και για τα ενδιαφέροντα κρασιά που προκύπτουν από ντόπιες ποικιλίες που (σε μένα τουλάχιστον) φαίνεται αδύνατο να προφέρει κανείς, εκτός ίσως από την σαφώς πιο "ευκολο-πρόφερτη" για εμάς ποικιλία Vasilaki (χμμμ...).
Μη παρεξηγήσετε το ύφος και το σκοπό μου σας παρακαλώ. Δεν βλέπω το πράγμα εθνικιστικά, και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω την αξία των Τούρκικων κρασιών, τη στιγμή που την επιβεβαιώνει μία τόσο διακεκριμένη οινογράφος. Απεναντίας, θεωρώ αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μπορεί να αναπτυχθεί οινική κουλτούρα σε ένα (ενίοτε) αυστηρό Μουσουλμανικό κράτος, ειδικά όταν η ίδια η Κυβέρνηση επιβάλλει (αν καταλαβαίνω καλά από το άρθρο της Jancis) ειδικό φόρο 63% στο κρασί και επιπλέον ΦΠΑ, κάνοντας την τιμή του σχεδόν απαγορευτική. Χώρια που δεν αποκλείεται ο ανταγωνισμός (ειδικά αν βρίσκεται τόσο κοντά μας και είναι ουσιαστικός) να μας κάνει ακόμα καλύτερους.
Ο μόνος λόγος που έχω ένα μικρό παράπονο από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι - αν δεν κάνω λάθος - η τελευταία φορά που βρέθηκε η Jancis στην Ελλάδα ήταν το 2004. Το ότι έχει ένα απίστευτα φορτωμένο πρόγραμμα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, αναρωτιέμαι όμως κατά πόσο την έχουμε ξαναπροσκαλέσει έκτοτε, προκειμένου να διαπιστώσει και να σχολιάσει την τεράστια εξέλιξη του Ελληνικού κρασιού την τελευταία 5ετία. Έχω προσωπική άποψη για την δεδομένη και μεγάλη συμπάθεια της Jancis για τα κρασιά μας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, τη στιγμή που όλες (στην κυριολεξία) οι οινοπαραγωγικές χώρες του κόσμου ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την προσοχή του αντιπάλου (από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού) δέους του Robert Parker, φοβάμαι ότι όσο αδρανούμε, τόσο θα διατρέχουμε τον κίνδυνο να επαληθεύσουμε τη λαϊκή σοφία που λέει ότι "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται"...
Αν θέλετε να διαβάσετε το πρόσφατο άρθρο που έγραψε η Jancis στους Financial Times για την πρώτη της εμπειρία με τα κρασιά της Τουρκίας, με τίτλο The New Ottoman Emperors (Οι Νέοι Οθωμανοί Αυτοκράτορες), μπορείτε να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.
Για όσους τώρα θα ήθελαν πρώτα να γνωρίσουν την ίδια τη Jancis Robinson MW λίγο καλύτερα και να κατανοήσουν τη σχέση της με το Ελληνικό κρασί, μπορούν να διαβάσουν την μοναδική ως τώρα συνέντευξη που έχει δώσει σε Ελληνικό μέσο, κάνοντας κλικ εδώ, αλλά και εδώ.
 Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του Διεθνούς Διαγωνισμού Οίνου που διοργανώνει κάθε χρόνο το περιοδικό Decanter, και έχω τη χαρά να σας πληροφορήσω ότι η Ελλάδα δεν τα πήγε διόλου άσχημα.
Συγκεκριμένα τα κρασιά μας απέσπασαν συνολικά πάνω από 120 διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες και έξι χρυσά μετάλλια (όλα τους επάξια). Αυτά είναι: Το Κτήμα ΑΛΦΑ 2006 και το Κτήμα ΑΛΦΑ 2007 (το οινοποιείο απέσπασε συνολικά 8 διακρίσεις και είναι το μόνο που κέρδισε 2 χρυσά), το Ασύρτικο Wild Ferment 2008 (η νέα ετικέτα της ΓΑΙΑΣ Οινοποιητικής, που απέσπασε συνολικά 3 διακρίσεις), το Δάκρυ του Πεύκου 2008 (θρίαμβος για τη Ρετσίνα και άλλη μία δικαίωση για το Οινοποιείο Κεχρή, που κέρδισε συνολικά 2 διακρίσεις), ο ΟΒΗΛΟΣ Λευκός 2008 (από το Κτήμα Βιβλία Χώρα, που απέσπασε συνολικά 7 διακρίσεις), και η Νεμέα 2006 από το Κτήμα Μητραβέλα (που απέσπασε συνολικά 2 διακρίσεις).
Όλα τα οινοποιεία μας που συμμετείχαν στο διαγωνισμό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Όποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί αναλυτικά για όλα τα (Ελληνικά και μη) κρασιά που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό του Decanter 2009, μπορεί να ψάξει και να βρει τα πάντα αν επισκεφτεί την ειδική σελίδα με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Εγώ το λέω εδώ και καιρό ότι η κρίση θα έχει και κάποια πλεονεκτήματα για εμάς τους οινόφιλους... Και (άλλη) μία απόδειξη μας έρχεται από το Bordeaux και την φετινή καμπάνια en primeur των οινοποιών και των négociants της περιοχής.
Άρχισαν λοιπόν να ανακοινώνονται οι πρώτες τιμές των Bordeaux της εσοδείας 2008, και είναι πολύ αισθητά χαμηλότερες από τις αντίστοιχες περσινές. Μετά την αίσθηση που δημιούργησε η ανακοίνωση από το Château Angelus ότι το ομώνυμο κρασί για το 2008 τιμολογείται en primeur στα €59 (περυσινή αντίστοιχη τιμή: €94), ακολούθησε σήμερα η ανακοίνωση του Château Latour ότι το ομώνυμο 1er Grand Cru Classé θα βγει στην αγορά en primeur με τιμή €110 ανά φιάλη, όταν η αντίστοιχη περσινή τιμή ήταν €240.
Αυτό μάλιστα που έχει ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η δραστική κάθοδος στις τιμές οφείλεται καθαρά στην κρίση, αφού η εσοδεία κρίθηκε - σε πρώτη φάση - από τους ειδικούς που την δοκίμασαν en primeur ιδιαίτερα θετικά. Για το Château Latour 2008 μάλιστα, περί ου ο λόγος, ο Steven Spurrier έγραψε στο Decanter "The precision and depth of Latour was amazing". Αν βάλεις λοιπόν δίπλα-δίπλα την ποιότητα και την τιμή της εσοδείας 2008, μάλλον αξίζει οι φαν των ερυθρών του Bordeaux να αγοράσουν en primeur για να επωφεληθούν από τις θετικές επιρροές της κρίσης. Κι αυτό γιατί, όταν τα ίδια κρασιά βγουν στο εμπόριο σε 2-3 χρόνια - ειδικά αν μας έχει λυπηθεί ο Θεός και έχουμε βγει μέχρι τότε από την κρίση - οι τιμές λιανικής είναι πολύ πιθανό να είναι πολύ διαφορετικές.
Πάντως οι πρώτες ανακοινώσεις τιμών en primeur από το Bordeaux δείχνουν να έχουν "ξαφνιάσει" κάπως την υπόλοιπη κοινότητα, και οι υπόλοιποι φαίνονται να αναθεωρούν τις αρχικές σκέψεις τους, γι αυτό και αναμένονται καθυστερήσεις. Όποιοι πάντως ενδιαφέρονται να παρακολουθούν τις φετινές τιμές en primeur, όπως αυτές θα ανακοινώνονται, μπορούν να συμβουλεύονται την ανάλογη ιστοσελίδα του Liv-Ex, της κεφαλαιαγοράς των μεγάλων κρασιών της Γαλλίας και του κόσμου, κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Ποιος έχει αναρωτηθεί άραγε ποιες είναι οι πραγματικές τιμές κόστους των μεγάλων Γαλλικών κρασιών; Πόσο δηλαδή κοστίζει στον ίδιο τον παραγωγό το σταφύλι (είτε προέρχεται από ιδιόκτητα αμπέλια είτε αγοράζεται), συν όλες οι περαιτέρω διαδικασίες, για να προκύψει τελικά ένα κρασί περιορισμένης παραγωγής, που θα κοστίζει (κατ' επέκταση) μία μικρή περιουσία ανά φιάλη;
Η διεύθυνση του Γαλλικού περιοδικού οίνου La Revue du vin de France είχε την ίδια απορία, λοιπόν, και βάλθηκε να βρει απαντήσεις. Μετά από έρευνα λοιπόν, οι συντάκτες του περιοδικού υπολόγισαν ότι η Σαμπάνια Dom Perignon έχει τελικό κόστος παραγωγής €22,28 ανά φιάλη (η εσοδεία 2000 κυκλοφόρησε σε 5 εκατομμύρια φιάλες, με μέση λιανική τιμή €129), το μυθικό Château Pétrus έχει κόστος παραγωγής €30 ανά φιάλη (η πολυδιαφημισμένη εσοδεία 2005 κυκλοφόρησε σε 32000 φιάλες, με μέση λιανική τιμή €4500), ενώ ο "Βασιλιάς της Βουργουνδίας", το Domaine Georges Roumier Chambolle Musigny 1er Cru κοστίζει στον παραγωγό γύρω στα €30 ανά φιάλη (η εσοδεία 2006 κυκλοφόρησε σε μόλις 450 φιάλες, με αδιαπραγμάτευτη λιανική τιμή €1500).
Στο σημείο αυτό πρέπει να σας πω ότι, στον αντίποδα, το ελάχιστο κόστος μόνο των περιφερειακών στοιχείων γύρω από το κρασί εδώ στην Ελλάδα (φιάλη, φελλός, ετικέτα, καψύλι, συσκευασία, μεταφορικά, εργατικά, κλπ) είναι γύρω στο €1 ανά φιάλη. Προφανώς το κόστος αυτό ανεβαίνει όταν κάποιος χρησιμοποιεί κορυφαία προϊόντα και υπηρεσίες για να διαφυλάξει την ποιότητα του κρασιού του, δύσκολα όμως κατεβαίνει, ακόμα και όταν πρόκειται για ένα πολύ φτηνό προϊόν.
Αυτό, για να το σκεφτεί διπλά όποιος (που δεν νομίζω ότι θα είναι αναγνώστης αυτών των σελίδων έτσι κι αλλιώς...) πιθανώς δελεαστεί από τις προσφορές που κάνουν οι μεγάλες αλυσίδες εκπτωτικών σούπερ μάρκετ κάθε εβδομάδα, προσφέροντας κρασιά - και μάλιστα με ονομασία προέλευσης - σε "σκοτωμένες" τιμές γύρω στα €2, και για να αναρωτηθεί για την ποιότητα του περιεχομένου κάθε τέτοιας φιάλης πριν αποφασίσει να την αγοράσει...
 Μπορεί η παλαίωση να είναι σύνηθες θέμα συζήτησης ανάμεσα σε οινόφιλους, ωστόσο ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κρασιών που παράγονται σε όλο τον κόσμο καταναλώνονται νεαρά, ή τουλάχιστον αρκετά πριν εξελιχθούν όπως και όσο μπορούν. Αυτό γίνεται, κατά ένα σημαντικό βαθμό, επειδή εμείς οι λάτρεις του κρασιού δύσκολα μπορούμε να επιστρατεύσουμε την απαραίτητη υπομονή για να αφήσουμε ένα κρασί να παλαιώσει σωστά, ώστε να το απολαύσουμε στο "ζενίθ" της εξέλιξής του.
Όποιος όμως δεν έχει υπομονή, αναγκάζεται να πληρώσει εκείνους που έχουν - γι αυτό και τα παλαιωμένα κρασιά παλαιών (και ειδικά μεγάλων) εσοδειών κοστίζουν συχνά μια περιουσία. Βέβαια καμιά φορά κάποιοι ξεφεύγουν από την έννοια της σωστής παλαίωσης ενός κρασιού, και επιδίδονται σε έναν ανηλεή αγώνα ενάντια στο χρόνο, αφήνοντας καλά κρασιά σε κελάρια και κρύπτες για πολλές δεκαετίες, και πουλώντας τα μετά σε συλλέκτες και επενδυτές. Τα κρασιά αυτά σπάνια ανοίγονται, καθώς είναι σχεδόν σίγουρο ότι το περιεχόμενο θα είναι από καιρό "πεθαμένο" - στην περίπτωση αυτή, όλη η δόξα του κρασιού βρίσκεται στην χρονιά που αναγράφεται (συχνά πολύ αμυδρά) στην ετικέτα του. Κάποιες άλλες φορές κρασιά μεγάλης ηλικίας (ενίοτε και υπεραιωνόβια) ανοίγονται και δοκιμάζονται - με επιείκεια βέβαια, λόγω γήρατος...
Διαβάζω λοιπόν ότι πρόσφατα ο Οίκος Δημοπρασιών Bonham's έβγαλε στο σφυρί μία συλλογή 74 φιαλών κρασιού μεγάλης ηλικίας - ερυθρά Bordeaux της δεκαετίας του '20, Sauternes του '30, Port που πήγαιναν πίσω μέχρι το 1897, ως και μία φιάλη Σαμπάνιας Pellison εσοδείας 1878! Τα κρασιά ανήκαν σε μία εταιρεία διακίνησης οίνων και ποτών στο Βρετανικό νησί Guernsey και φυλάσσονταν σε μία ειδική κρύπτη που σφραγίστηκε και καλύφθηκε για να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να ξανααποκαλυφθεί μόλις πρόσφατα, κατά τη μετακόμιση της εταιρείας σε νέα γραφεία. Συνολικά η συλλογή πουλήθηκε για κάτι λιγότερο από €50000 σε διάφορους τυχερούς πλειοδότες, αν και δεν δημοσιεύθηκε καμία πληροφορία σχετικά για τον αν κάποιο από τα κρασιά ανοίχτηκε και δοκιμάστηκε και σε τι κατάσταση βρισκόταν.
Αντιθέτως, ο οίκος Σαμπάνιας Perrier-Jouet διοργάνωσε πρόσφατα μία δοκιμή πολύ παλαιών εσοδειών του για ένα πολύ κλειστό και επίλεκτο γκρουπ γευσιγνωστών. Η παλαιότερη Σαμπάνια που συμμετείχε στη δοκιμή ήταν η εικονιζόμενη της εσοδείας 1825! Η συγκεκριμένη Σαμπάνια, η οποία οινοποιήθηκε πριν ακόμα ανέβει στο θρόνο η βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας, δεν μπορεί να κοστολογηθεί, καθώς είναι η πιο παλιά ετικέτα που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Μετά από αυτή τη δοκιμή υπάρχουν μόνο δύο ακόμα φιάλες στα κελάρια της Perrier-Jouet, η οποία είμαι σίγουρος ότι δεν βιάζεται να τις ανοίξει σύντομα.
 Σύμφωνα με δημοσιεύματα που έκαναν τον γύρο του κόσμου, οι ειδικοί απόλαυσαν την 184χρονη Σαμπάνια, η οποία χαρακτηριζόταν από αρώματα "τρούφας, καραμέλας, σύκων και ιωδίου της θάλασσας". Βεβαίως ο αφρισμός της είχε χαθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες, δίνοντας πλέον τη θέση του σε ένα ανεπαίσθητο τσίμπημα της γλώσσας. Η Σαμπάνια ήταν εμφανώς οξειδωμένη, ωστόσο δεν είχε καταστραφεί χάρη στο γεγονός ότι η ζεστή εσοδεία του 1825 είχε δώσει υπερώριμα σταφύλια και κατ' επέκταση κρασί αρκετά υψηλό σε αζύμωτα σάκχαρα, τα οποία, σε συνδυασμό με μία μικρή ποσότητα brandy που είχε προστεθεί στο στάδιο του dosage πριν την σφράγιση της φιάλης, βοήθησαν το περιεχόμενο να διατηρηθεί καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς. Κάποιοι μάλιστα από τους δοκιμαστές σχολίασαν ότι η Perrier-Jouet του 1825 απέσπασε ευνοϊκότερα σχόλια και καλύτερη βαθμολογία από μεταγενέστερες εσοδείες της ίδιας ετικέτας, όπως αυτές του 1846, του 1848 ή του 1874, που συμμετείχαν στην ίδια δοκιμή!
Αν με ρωτήσετε, προφανώς θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μία τέτοια δοκιμή, λόγω της ανεκτίμητης ιστορικής αξίας των κρασιών που ανοίχτηκαν. Από εκεί και πέρα όμως, δεν νομίζω ότι η αίσθηση μίας υπεραιωνόβιας Σαμπάνιας που με το ζόρι κρατιέται στη ζωή μπορεί να συγκριθεί με την απόλαυση που χαρίζει η ζωντάνια και η σπιρτάδα μίας Σαμπάνιας που πίνεται όταν και όπως πρέπει, στα καλύτερά της... Δεν συμφωνείτε;...
 Λοιπόν είμαι πανευτυχής γιατί εδώ και λίγο καιρό διανέμεται και στην Ελλάδα το Ιταλικό περιοδικό Gambero Rosso, και μάλιστα και στην Αγγλική του έκδοση. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Gambero Rosso (που σημαίνει "κόκκινη γαρίδα" - πρωτότυπο όνομα για περιοδικό) είναι η βίβλος της Ιταλικής οινογαστρονομίας. Κάθε τεύχος παρουσιάζει πρώτες ύλες, εστιατόρια, περιοχές, κρασιά αλλά και συνταγές που αντικατοπτρίζουν την γεύση της Ιταλίας από άκρη σε άκρη. Το Gambero Rosso κυκλοφορεί στα περίπτερα που φέρνουν συνήθως ξένα περιοδικά κρασιού και γαστρονομίας, καθώς και στα βιβλιοπωλεία και τα newsstands Ελευθερουδάκης. Το αγγλόγλωσσο Gambero Rosso κυκλοφορεί κάθε τρεις μήνες και κάθε τεύχος κοστίζει €6,90.
 Αυτό βέβαια που δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να βρει στην Ελλάδα είναι ο ετήσιος οδηγός οίνου Vini d' Italia που εκδίδει κάθε χρόνο το Gambero Rosso, και ο οποίος αποτελεί το απόλυτο εργαλείο κάθε φίλου του Ιταλικού κρασιού. Στις σελίδες του αναλύονται και βαθμολογούνται οινοποιεία και κρασιά από όλη σχεδόν την Ιταλία (η τελευταία έκδοση περιλαμβάνει 2.250 παραγωγούς και 18.000 ετικέτες). Κάθε χρόνο όλη η Ιταλία περιμένει ποια κρασιά θα λάβουν την ανώτατη τιμητική διάκριση του Gambero Rosso - τα φημισμένα 3 ποτήρια (tre bicchieri), για να πάρουν τη θέση τους ανάμεσα στην αφρόκρεμα του Ιταλικού κρασιού.
Ο οδηγός του 2009, τον οποίο προμηθεύτηκα στην Ιταλία κατά το τελευταίο μου ταξίδι, περιλαμβάνει 339 ετικέτες που έλαβαν 3 ποτήρια από το Gambero Rosso. Προφανώς είναι πολλές για να σας τις απαριθμήσω όλες, μπορώ όμως εύκολα να σας πω, για παράδειγμα, ποια είναι τα Τοσκανέζικα κρασιά που έλαβαν tre bicchieri φέτος και (υπό ιδανικές συνθήκες) τα οποία οι φίλοι του Ιταλικού κρασιού μπορούν να προμηθευτούν και στην Ελλάδα από μεγάλες κάβες και ειδικευμένους εισαγωγείς (αναγράφονται όπου είναι συγκεκριμένοι). Πρόκειται για τις ετικέτες: Sassicaia 05, Ornellaia 05 (Οινόκοσμος/ΚΥΛΙΞ), Camartina 05 από το οινοποιείο Querciabella (Qualité, Πλατεία Μαβίλη), Riserva Ducale Oro 04 από το Κτήμα Tenimenti Ruffino, Fontalloro 05 από το κορυφαίο οινοποιείο Fattoria di Felsina, I Sodi di San Nicolo 04 από το οινοποιείο Castellare di Castellina (ΑΙΟΛΟΣ), Mormoreto 05 από τον Marchesi de Frescobaldi (ΔΗΜΗΤΕΡ/Wine Garage), Pietradonice 05 από το οινοποιείο Casanova di Neri, Rocca di Frassinello 06 (ΑΙΟΛΟΣ), Siepi 05 από το Castello di Fonterutoli (Οινόκοσμος/ΚΥΛΙΞ), και Tignanello 05 από τον Marchesi Antinori (ΓΕΝΚΑ/Cellier).
Το Gambero Rosso πάντως έχει και πολύ καλή παρουσία στο Internet, την οποία αξίζει να παρακολουθείτε και να συμβουλεύεστε τακτικά. Θα την βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.gamberorosso.it.
 Ίσως θυμάστε ότι τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε είχα συναντήσει στη Ρόδο κάποιους στενούς συνεργάτες του μέγιστου Robert Parker Jr. (κι αν δεν θυμάστε, μπορείτε να φρεσκάρετε τη μνήμη σας κάνοντας κλικ εδώ...).
Προφανώς εκείνη η επίσκεψη των Αμερικάνων οινογράφων ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη, καθώς φαίνεται ότι σηματοδότησε μία νέα εποχή για το Ελληνικό κρασί και την αποδοχή του από τον Parker και τους (ουκ ολίγους) πιστούς του.
Σήμερα λοιπόν, μπορούμε πλέον να καυχιόμαστε ότι υπάρχουν μπόλικα κρασιά μας στον τεράστιο κατάλογο που περιλαμβάνει η ιστοσελίδα του Parker. Συγκεκριμένα, 172 Ελληνικά κρασιά φιγουράρουν στις τρεις ανώτερες βαθμολογικές κατηγορίες: 70-79 - Μέτριο (Average), 80-89 - Ανώτερο του μετρίου (Above Average) και 90-95 Εξαιρετικό - (Outstanding).
Ακούστε τώρα πως έχει αναλυτικά η Ελληνική εκπροσώπηση: 19 από τα 170 Ελληνικά κρασιά κρίθηκαν εξαιρετικά (βαθμολογία 90-95). 9 από αυτά ήταν Βισάντο, ενώ από τα 10 ξηρά, τα 8 ήταν λευκά και μόνο 2 ήταν ερυθρά. Από τα 8 λευκά τα 7 ήταν Σαντορίνη ΟΠΑΠ, ενώ η κατανομή στα ερυθρά ήταν Σολομώντεια: Μία Νάουσα ΟΠΑΠ και μία Νεμέα ΟΠΑΠ μοιράστηκαν την κορυφή.
Η διάκριση αυτή αναδεικνύει τη δύναμη των Ελληνικών ποικιλιών και των ξεχωριστών terroirs που διαθέτουμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και έπιβεβαιώνει αυτό που έχω πει και γράψει επανειλημμένα: ότι το Ελληνικό κρασί είναι σήμερα καλύτερο από ποτέ. Και αύριο μόνο καλύτερο μπορεί να γίνει.
Όλα μα όλα τα κρασιά μας που αναφέρονται στην ιστοσελίδα του Parker αξίζουν το θαυμασμό και την προτίμησή μας, γιατί εκπροσωπούν το Ελληνικό κρασί στην ολότητά του με τον καλύτερο τρόπο. Εμένα βέβαια θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω και να συγχαρώ είδικά την ΓΑΙΑ Οινοποιητική, καθώς οκτώ από τα κρασιά της φιγουράρουν στον πίνακα του Parker, τρία μάλιστα εκ των οποίων είναι στο "club" των δέκα ξηρών outstanding: Πρόκειται για τις ετικέτες Θαλασσίτης 2007, Θαλασσίτης Βαρέλι 2007 και Κτήμα ΓΑΙΑΣ 2005. Οι διακρίσεις αυτές, επιπλέον των σημαντικότατων βραβεύσεων από το Decanter στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, δείχνουν ότι η καθολική ανάδειξη της ΓΑΙΑΣ ως μίας εκ των κορυφαίων δυνάμεων στο Ελληνικό κρασί μόνο τυχαία δεν είναι...
Αν θέλετε να μελετήσετε τον πλήρη πίνακα των Ελληνικών κρασιών που περιλαμβάνεται πλέον στην ολοένα και αυξανόμενη "Λίστα του Parker", θα τον βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Μόλις το αντιλήφθηκα και το θεωρώ καταπληκτικό!
Πριν από 20 περίπου ημέρες το Αμερικάνικο περιοδικό Wine Spectator ανακοίνωσε με υπερηφάνεια ότι οι αναγνώστες του έφτασαν τα 2.6 εκατομμύρια, καθιστώντας το αγαπημένο αυτό περιοδικό, το πλέον δημοφιλές του είδους του στον κόσμο. Σημειωτέον ότι ο αριθμός αυτός αφορά στο αναγνωστικό κοινό του περιοδικού στις ΗΠΑ, όπως το μέτρησε η εταιρεία ερευνών Mediamark Research - το Wine Spectator βεβαίως κυκλοφορεί σε πολλές χώρες του κόσμου εκτός ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Σημαντικό θεωρώ το γεγονός ότι το Wine Spectator κατέλαβε την 6η θέση ανάμεσα σε 240 περιοδικά στην Αμερική, στον πίνακα οικονομικής επιφάνειας του μέσου αναγνώστη: συγκεκριμένα, το αναγνωστικό κοινό του περιοδικού δηλώνει εισόδημα ανά νοικοκυριό που αγγίζει τις 115.000 δολάρια ΗΠΑ (κάτι παραπάνω από 80.000 ευρώ) ετησίως.
Πιο σημαντικό όμως από όλα θεωρώ το γεγονός ότι για πρώτη φορά σε αντίστοιχη μέτρηση της αναγνωστικής βάσης του περιοδικού οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία με ποσοστό 52%! Όπως έχω πει και γράψει πολλάκις, η δυναμική γυναικεία παρουσία στο κρασί (θα συνεχίσει να) αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά και σημαντικά trends του κλάδου, και αλίμονο σε όποιον επιμένει ή επιλέγει να το αγνοεί αυτό...
Συγχαρητήρια Wine Spectator!...
|
RSS Feed